Te lang na mijn vorig bericht.
Nochtans niet stilgezeten. Veel gewerkt en een zeer mooie start in November gemaakt met de trainingen. Zelfs zonder toegang tot een fiets slaagde ik toch om consistent rond de 8 à 9 uren te trainen per week. Vooral de zwemtrainingen zijn me bijgebleven. Die draaien zo rond de 3km per sessie met een mooie variatie aan volume en techniek. Looptrainingen tot 13km zijn vlot verteerbaar en ook de trage LSD trainingen gaan beter.
Toen ik vorige week plots een aantal dagen thuis was, kon ik niet aan de verleiding weerstaan om op een uitnodiging van een enthousiaste wielrenner in te gaan om de volgende dag mee te rijden met een groepje. Tegen beter weten in, en met als langste tocht tot hier toe 60km dit alles zeer rustig, en door toedoen van een pint te veel, hapte ik toe. Overmoed. Ik ging me toch niet laten kennen zeker, of wel ?
De volgende dag: Wind. Waaier. Zwaar. Ik te zwaar. Ego terug daar waar het thuishoort. Confronterend. Hoopvol. Bevestiging.
Deze woorden vatten samen wat die rit was. Een tocht van 100km en 600 hoogtemeters die met een gemiddelde van 28,5 werd afgewerkt. Natuurlijk was dit veel te vroeg om mee te doen. Natuurlijk ging ik me niet laten kennen en zomaar meedrijven in het wiel. Toen ik me nog fris en monter voelde (Bevestiging van de basisconditie en nut van de trainingen tot dusver), kon ik in Wannegem niet aan de verleiding weerstaan om samen met iemand anders kop te doen op een kasseistrook van zo'n 3km. Wind op de snoet en daveren maar. Hartslagmeter zal ik straks wel checken. 30km/u en zowaar zijn er enkelen die het wiel moeten lossen. Of is het ter bescherming van de carbon fietsen en wielen dat ze een tandje terugschakelen. Ik ben diep geweest. Te diep blijkt achteraf. De polar toont dat ik 189 hartslag had (ofwel 103% van mijn maximale hartslag) Voila kheb mij niet laten kennen.
Als ik 10km verder weer op kop kom, op de baan naar Anzegem, zit de wind weer op de kop. De bovenbenen lopen vol en vanaf dan is het vat af.
Ik moet me handhaven in de wielen en probeer me uit de wind te zetten. Bij elke helling wordt ik nu geconfronteerd met mijn gewicht en beperkte aantal kilometers op de fiets. En laat ons nu net de heuvelzone rond Ronse zijn binnengereden. Een mooie confrontatie met de realiteit. Iemand die 2 jaar langs niets gedaan heeft en te veel weegt, kan niets gaan zoeken bij een peloton goed getrainde renners.
En toch is er ook hoop, enerzijds de bevestiging dat tot hier toe de trainingen vruchten afwerpen. Ik zou anders nooit 100Km kunnen rijden aan dat gemiddelde. Anderzijds zijn we ook nog maar November, heb misschien 10 keer op de fiets gezeten sinds juli. Het had nog veel veel slechter gekund. Trouwens de recuperatie mocht er ook zijn.
Dus, dank voor de reality check. Back to work nu. Basis verder opbouwen, en zoals de coach zei: Geen koning op de training maar keizer op de wedstrijd.
Maar afspraak toch eens in februari of maart :-)
Slukes,
Nochtans niet stilgezeten. Veel gewerkt en een zeer mooie start in November gemaakt met de trainingen. Zelfs zonder toegang tot een fiets slaagde ik toch om consistent rond de 8 à 9 uren te trainen per week. Vooral de zwemtrainingen zijn me bijgebleven. Die draaien zo rond de 3km per sessie met een mooie variatie aan volume en techniek. Looptrainingen tot 13km zijn vlot verteerbaar en ook de trage LSD trainingen gaan beter.
Toen ik vorige week plots een aantal dagen thuis was, kon ik niet aan de verleiding weerstaan om op een uitnodiging van een enthousiaste wielrenner in te gaan om de volgende dag mee te rijden met een groepje. Tegen beter weten in, en met als langste tocht tot hier toe 60km dit alles zeer rustig, en door toedoen van een pint te veel, hapte ik toe. Overmoed. Ik ging me toch niet laten kennen zeker, of wel ?
De volgende dag: Wind. Waaier. Zwaar. Ik te zwaar. Ego terug daar waar het thuishoort. Confronterend. Hoopvol. Bevestiging.
Deze woorden vatten samen wat die rit was. Een tocht van 100km en 600 hoogtemeters die met een gemiddelde van 28,5 werd afgewerkt. Natuurlijk was dit veel te vroeg om mee te doen. Natuurlijk ging ik me niet laten kennen en zomaar meedrijven in het wiel. Toen ik me nog fris en monter voelde (Bevestiging van de basisconditie en nut van de trainingen tot dusver), kon ik in Wannegem niet aan de verleiding weerstaan om samen met iemand anders kop te doen op een kasseistrook van zo'n 3km. Wind op de snoet en daveren maar. Hartslagmeter zal ik straks wel checken. 30km/u en zowaar zijn er enkelen die het wiel moeten lossen. Of is het ter bescherming van de carbon fietsen en wielen dat ze een tandje terugschakelen. Ik ben diep geweest. Te diep blijkt achteraf. De polar toont dat ik 189 hartslag had (ofwel 103% van mijn maximale hartslag) Voila kheb mij niet laten kennen.
Als ik 10km verder weer op kop kom, op de baan naar Anzegem, zit de wind weer op de kop. De bovenbenen lopen vol en vanaf dan is het vat af.
Ik moet me handhaven in de wielen en probeer me uit de wind te zetten. Bij elke helling wordt ik nu geconfronteerd met mijn gewicht en beperkte aantal kilometers op de fiets. En laat ons nu net de heuvelzone rond Ronse zijn binnengereden. Een mooie confrontatie met de realiteit. Iemand die 2 jaar langs niets gedaan heeft en te veel weegt, kan niets gaan zoeken bij een peloton goed getrainde renners.
En toch is er ook hoop, enerzijds de bevestiging dat tot hier toe de trainingen vruchten afwerpen. Ik zou anders nooit 100Km kunnen rijden aan dat gemiddelde. Anderzijds zijn we ook nog maar November, heb misschien 10 keer op de fiets gezeten sinds juli. Het had nog veel veel slechter gekund. Trouwens de recuperatie mocht er ook zijn.
Dus, dank voor de reality check. Back to work nu. Basis verder opbouwen, en zoals de coach zei: Geen koning op de training maar keizer op de wedstrijd.
Maar afspraak toch eens in februari of maart :-)
Slukes,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten