Et Voilà ……Tijdens mijn laatste 'full battle dress' rehearsal loopje eergisteren in Nederland, heb ik mijn rechtervoet vezwikt in een putje. Ik was net aan een leuk parcourtje bezig en was na 7km blij verrast te zien dat ik mijn beoogde marathon tempo haalde ver onder de hartslagzone die ik verwachtte. Ik had echt het gevoel dat ik kon blijven lopen tot …. 'krak' en wist hoe laat het was. Onmiddellijk geprobeerd recht te staan en gehoopt dat het minimaal was, maar tevergeefs. Mijn enkel was onmiddellijk dubbel zo dik en zeer pijnlijk. Steunen kon amper. Ik zag de marathon daar letterlijk en figuurlijk in het water vallen en een déjà-vu gevoel stak de kop op. Ik was namelijk al twee keer geopereerd aan beide enkels wegens het afscheuren van de enkelbanden (voetbal weet je wel). De revalidatie daarvan duurt enkele maanden.
Anja is me komen ophalen nadat ik de straatnaam en fietsknooppunt in de buurt kon vermelden, met dank aan de GPS en aan het feit dat ik altijd een telefoon meeneem als ik ga lopen.
Gisteren foto's genomen van de enkel op de spoed en daarna werd de enkel direct vastgezet met gips. Donderdag volgt een CT-scan om breuken uit te sluiten. Hetgeen nu wel anders is, is dat men niet meer spreekt van een ingreep, hoewel de symptomen identiek zijn.Vroeger werd er ook geen CT-scan genomen maar baseerde men zich blijkbaar enkel op de röntgen foto's.
De orthopedisch chirurg van de spoedafdeling (zelf marathonien met meer dan 40 marathons op de teller) zag het allemaal niet al te somber in. Afwachten wat er donderdag gebeurt, maar als het redelijk is zou ik met een brace mogen stappen. Hij sprak zelfs dat er nog mooie marathons in december georganiseerd worden. Daar hou ik me dan even aan vast. Hoewel ik voor mezelf wel uitmaakt dat ik dat beter niet nastreef.
Het is een dubbel gevoel: enerzijds is het echt balen om niet te kunnen meedoen volgende zondag en anderzijds kan ik wel terugkijken op een geslaagde voorbereiding. Ik sta conditioneel waar ik wou staan, iets wat zeer moeilijk zou kunnen worden verkregen zonder de doelstelling van een marathon te lopen. Ik ging na de marathon een weekje rust nemen om dan de specifieke triatlon training aan te vatten met een focus op fietsen. Dat weekje zal ik nu al nemen en hopen dat ik met een sportbrace kan beginnen fietsen volgende week. Lopen zal afhangen van wat de dokter donderdag weet te vertellen.
Ondertussen ook eens werk maken van een triatlonclub voor volgend jaar. 1 met een goede sportverzekering ;-)
Nog even deze foto ter motivatie::
Geen opmerkingen:
Een reactie posten